Als je een lange tijd met iemand samenwoont ontplooit er niet altijd een vriendschap maar het creëert wel een band. Het maakt niet uit hoe onveilig een omgeving is maar op het moment dat je weet wie je tegenover je hebt geeft “kennis” je stukje veiligheid, zekerheid en een stukje rust. Dit geldt ook bij Pam Lychner waar je tussen 2500 totaal andere gevangenen een ritmisch bijna identiek leven leidt. Zelfs het geweld lijkt zich te laten leiden door het opgelegde ritme. Echter weet deze daar ook wel eens aan te ontsnappen waardoor het ritme omslaat in oncontroleerbare anarchie. (lees verder op breda.dichtbij.nl)
