Als je hier zo een 500 meter het strand afloopt kun je niet echt verder, dan houd de bubbel zo te zeggen op. Dan begint een stuk van een paar 100 meter koraal achtige steen, mocht je er nou voor kiezen daar de zee in te gaan en om het koraal heen te gaan kom je bij een ander, minder onderhouden strandtje. Mocht je er dan voor kiezen om daar het water uit te gaan dan kom je er achter dat in de hutjes die daar op het land staan hele gezinnen wonen met 6/7 mensen, en als je in gesprek gaat met ze kom je er achter dat vele huizen die ze hadden zijn verwoest tijdens één van de orkanen die zo nu en dan Cuba keihard treffen.
De mooie huizen zijn gemaakt van een soort klei, goede huizen krijg te horen. Als zijn dit in onze eigen bar slechte huizen. Als ik met mijn tijdelijk aangewezen gids door loop naar zijn “casa” zie ik dat de beste oude man in niet meer als een door een paar houten balken aan elkaar gespijkerd onderkomen leeft, zijn vloer is de grond waar we op lopen en het woongedeelte van 3m2 wordt door een plastic vuilniszak wat als deur dient afgescheiden van zijn slaapvertrekken (van nog eens 2,5 / 3 m2.
Zijn keuken bestaat uit niet veel meer als 8 verschillende plastic mokken, wat bakjes en een jerrycan.
Terwijl één van zijn zonen achter het “huisje” hout aan het hakken is verteld hij me hoe gelukkig is, en vraagt hij of ik misschien wat kleding voor zijn familie heeft. Terwijl ik over de zee uit kijk zie ik de rij hotels op nog 500 meter liggen.
Terwijl ik mezelf een weg terug baan de bubbel hoor ik achter me muziek, mensen lachen, kinderen springen van een klif.. terwijl ik over het strand loop kijk ik naar de mensen die zich nog een keer omdraaien of van het moment gebruik maken nog een hamburger naar binnen te werken, ik kijk naar mezelf en vraag me af hoe verre het ongelijkheid is wat ik aanschouw of verwenning van ander levenspatroon. Ik loop richting onze bar op het strand en vraag om een cuba libre (rum cola), en vraag me tijdens dat ik het resort binnen loop wat ze vanavond op het menu hebben staan…
Ik denk dat ik deze week nog wel terug ga naar de muziek, het geluk en het plezier een paar 100 meter verder buiten deze bubbel, alleen dan zonder een camera.
