cuba: geen communisme maar staatskapitalisme…

Twee weken is niet genoeg tijd om een land te leren kennen, zeker als je een week ervan gebruikt om een resort zit die zo opgezet is dat je cuba niet zal zien. Toch hebben die andere 7 dagen buiten het resort een beeld gegeven, een moment kan soms al genoeg zijn.

Cuba is allereerst een prachtig land door de prachtige natuur en de fantastisch opgewekte mensen. Op het eene moment rij je door een polder en het andere moment door een berggebied. Overal waar je komt en er mensen zijn hoor je vaak muziek en zie je groepjes praten, spelletjes spelen of aan de kant van de weg etenswaren verkopen. Er heerst een rust, weinig stres, geen rennende mensen. Op straat rijd alles door erlkaar: fietsers, paart en wagen, auto’s en overal lopen mensen. over het algemeneen zijn de wegen slecht en lijkt onze rit soms meer op een jeep safarie dan een rondtour.

Iedereen die in cuba werkt krijgt zoeen 34 euro per maand en heeft recht op onderwijs, goede medice zorg en voedselbonnen. De gelijkheid die je bij communisme verwacht mist echter. De belangrijkste inkomen van het land zoals de tabaksindustrie, toerisme zijn in handen van private coöperaties of mensen die dan wel belasting afdragen aan de castro’s maar zelf ook een rijkelijk inkomen genieten. Ook de Castro’s zelf bezitten minimaal zoeen 50 grote vila’s en alles wat daarom heen zit. Wil je in mijn ogen nou daadwerkelijk een gelijkheid creëren door middel van communisme dan zul je zoiezo alles staatseigendom maken en zeker als bestuur van een land moeten proberen zoveel mogelijk op eigen voet als de rest moeten leven.

Wat mij ook frustreerde is het woord “revolutie”, dit woord betekend in mijn ogen een plotsklaps radicale verandering die vaak samenhangt met geweld. Nu heeft de revolutie in Cuba zo een 50 jaar geleden plaatsgevonden en kan je in mijn ogen vandaag de dag niet meer spreken dat er een revolutie gaande is.